Voordat Isi in ons leven kwam hebben we een hele tijd ons dynamisch drietal in huis gehad: galgo Paco en grote mix Sol uit Spanje en poes Maus uit Roemenië. Samen werden ze ook wel onze drie musketiers genoemd, een heerlijk stel dat het prima kon vinden samen.
Paco was met zijn bijna 15 jaar de oudste van het stel en werd schijnbaar van de één op de andere dag doodziek.
De diagnose van de dierenarts was een acute alvleesklierontsteking en na verder onderzoek bleken zijn nierwaardes zó slecht te zijn dat hij nog hooguit een maand of 2 te leven zou hebben.
Gelukkig heeft Paco nog ruim 5 maanden een hele gelukkige tijd te hebben gehad waarin hij met medicatie en een zelf gekookt nierdieet nog volop kon genieten van het leven.
Plots was het zover dat zijn lijf aangaf het niet meer te kunnen.. Diezelfde dag (natúúrlijk op een zondag..Paco had altijd al een dure smaak!) hebben we ook de dierenarts gevraagd om hem bij ons thuis in het bijzijn van Sol en Maus in te laten slapen.
’s Middags kwamen onze dierenarts en haar assistente binnen.
Paco lag al rustig in zijn mand die op zijn favoriete plek stond: voor de elektrische haard, met uitzicht op zijn geliefde etensbak en op broer Sol die op zijn eigen kussen bij het raam lag.
Na een liefdevol afscheid ging het snel, het was duidelijk dat zijn lijf ook echt op was en de dierenarts stelde vast dat Paco was overleden.
Op dat moment sprong de elektrische open haard aan, ging de lamp boven de etensbakken aan én het lampje bij Sol zijn mand.
Even was iedereen stil en keek verbaasd in het rond.
Wie deed dat nu?
Niemand zat aan de lichtknopjes en alle dingen zaten op een ander stopcontact die niet te bedienen waren met één knop…
Een beetje ontdaan grapten we dat Paco op deze manier liet weten dat hij nu vast was aangekomen op de plek waar hij omringd werd door huppelende konijntjes en oneindig veel bekertjes slagroom!
Paco werd na een uurtje door ons weggebracht naar het crematorium en toen hij na een paar weken weer terugkwam in zijn urn floepte wéér deze drie dingen aan: de lamp bij de etensbakken, de elektrische haard en de lamp bij Sol zijn mand.
Dát was wel opmerkelijk, want in de tussentijd was dit nooit meer voorgekomen, maar we zijn nuchtere mensen, dus we deden het af met een grapje en riepen in het luchtledige: “Welkom thuis, Paco!”
In het jaar dat volgde was het gemis van Paco groot, maar we hadden vrede met het feit dat hij na een lang en gezond leven was heengegaan.
Sol begon echter ook achteruit te gaan, aanvankelijk vooral geestelijk (hij draaide zijn dag- en nachtritme om en kon niet goed meer alleen zijn) en geleidelijk aan verloor hij steeds meer kracht in zijn achterpoten.
Hij bleef echter wel vrolijk en gék op zijn eten, maar uiteindelijk haalde zijn leeftijd van ruim 14 jaar hem in en moesten we de verdrietige beslissing nemen om ook hem te laten gaan.
Dezelfde lieve dierenarts en haar assistente verschenen op de stoep en we hadden het ook nog even over Paco’s overlijden en zijn bijzondere laatste groet.
Daarna liepen we naar Sol; hij lag op zijn geliefde kussen en at intens tevreden nog wat lekkers terwijl hij genoot van een oormassage toen hij zijn laatste injectie kreeg.
Op het moment dat de dierenarts klaar was en de hartslag ging controleren hoorden we plots “KLIK” en ja hoor…daar sprongen de lampen en de haard weer aan!
Weer keken we elkaar verbaasd aan en keken rond: niemand zat ergens aan en enkel deze drie
Ondanks onze scepsis vonden we het ook wel een mooi gebaar en na de eerste schrik heb ik Paco maar even bedankt voor het begeleiden van zijn harige broer Sol!
Het was daarna een beetje een onwerkelijke tijd: mijn ouders werden beiden ernstig ziek en we moesten even een nieuw ritme zien te vinden zonder honden, iets wat ons overigens helemáál niet beviel!
We misten de gezelligheid, de structuur die de mannen met zich meebrachten en de dagelijkse boswandelingen waren veel minder fijn zonder harig gezelschap.
Dus toen de situatie weer wat stabieler werd is Isi in ons leven gekomen. Op de eerste avond dat hij bij ons was floepten daar ineens weer de bekende drie lichten aan!
We interpreteerden het maar alsof Paco en Sol goedkeuring gaven aan hun nieuwe opvolger..
In de maanden die volgden bleek dat we nog wat meer tegenslagen kregen te verwerken en te midden van alle ups en downs werd poes Maus ook nog eens ziek…
Met haar zeven jaar zou ze in de bloei van haar leven moeten zijn, maar ineens stopte ze bijna met eten en drinken en natuurlijk ging ze direct naar de dierenarts.
Daar kregen we te horen dat ook zij acuut nierfalen had en ondanks een dagenlange opname in de kliniek en intensieve zorg thuis werd al snel duidelijk dat ook Maus het niet zou gaan redden.
Ook voor haar moesten we een afspraak maken om haar thuis te laten inslapen…
De volgende dag lag Maus rustig op schoot in haar favoriete fleecedekentje en zodra de dierenarts haar spullen in orde ging maken floepten daar één voor één de lampen en de haard weer aan!
Blijkbaar kreeg ook Maus haar uitgeleide onder wakend oog van haar twee grote broers!
In de weken en maanden nadien bleven de lampen en de haard uit, of nou ja: ze gingen in ieder geval niet meer uit zichzelf aan!
Het verhaal kwam nog wel eens ter sprake, maar alles bleef rustig.
De as en wat aandenkens aan Paco, Sol en Maus hadden een mooi plekje gekregen in huis en het leven ging weer door.
Maar ook nu voelde het nog net niet compleet: ik miste de gezelligheid van een lieve, aanhankelijke schootkat en iedere keer als ik ’s avonds een fleecedekentje over mijn benen legde was het gemis van kattenpootjes die aan kwamen rennen om een prominente schootplek te claimen voelbaar.
Het is waarschijnlijk geen verrassing dat er na verloop van tijd weer een adoptie-aanvraag werd gedaan, ditmaal werd ons gezin uitgebreid (of moet ik zeggen: compleet gemaakt?) met de komst van poes Mia.
Zij kwam uit hetzelfde asiel als waar Isi vandaan kwam en bleek een perfecte match te zijn.
Dat vonden wij niet alleen, maar blijkbaar gaven ook onze drie musketiers hun goedkeuring: de avond dat Mia hier voor de eerste keer haar nieuwe woning aan het verkennen was, sprongen de elektrische haard en de twee lampen weer aan!
Mia keek even waar het geluid vandaan kwam, liep naar de elektrische haard en ging er spinnend voor zitten, precies op de plek waar Maus altijd op de rand van Paco’s mand lag.
Isi lag ondertussen op de oude plaats van Sol, keek even op toen het lampje daar aanfloepte en sliep daarna tevreden weer door.
Sindsdien is er geen enkele keer geweest dat de lampen spontaan aanspringen en mijn verstand wijt het aan toeval, maar mijn hart wil graag geloven dat we zo héél af en toe nog even contact hebben met gene zijde!
Lonneke